Newsletter
Στο προηγούμενο άρθρο μας τονίσαμε πως η αμαρτία, ατομική αλλά και συλλογική, δεν είναι κάτι το θεωρητικό αλλά έχει χειροπιαστά αποτελέσματα στον κόσμο τον οποίο ζούμε.
Αποτέλεσμα άλλωστε της αμαρτίας ήταν και η εισαγωγή του θανάτου, με οποιονδήποτε τρόπο και αν αυτός επέρχεται φυσικό η αφύσικο, στο ανθρώπινο γένος.
«Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων. Έκτισε γαρ εις το είναι τα πάντα, και σωτήριοι αι γενέσεις του κόσμου, και ουκ έστιν εν αυταίς φάρμακον ολέθρου ούτε άδου βασίλειον επί της γης…δικαιοσύνη γαρ αθάνατος εστίν». Σοφ. Σολ. Α’, 13-25
Ο καλός και αγαθός Θεός από την αρχή είχε προειδοποιήσει τον άνθρωπο για τις συνέπειες της αμαρτίας και της παρακοής στο πρόσωπο Του.
«…από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν ου φάγεσθε απ’ αυτού, η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε» Γεν, 2,17
και
«εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου έως του αποστρέψαι σε εις γης εξ ής ελήφθης ότι γη ει και εις γην απελεύση» Γεν. 3,19
Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος τονίζει πως:
«δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος και ούτω εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ’ ώ ήμαρτον.. αλλ’ εβασίλευσεν ο θάνατος από του Αδάμ μέχρι Μωυσέως…» Ρωμ. Ε’, 12-14
Από τα παραπάνω λοιπόν είναι προφανές πως ο θάνατος είναι μια μεταπτωτική κατάσταση η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ανθρώπινη φύση.
«…πλάσας γαρ τον άνθρωπον, χουν λαβών από της γης και εικόνι τη ση ο Θεός τιμήσας, τέθεικας αυτών εν τω Παραδείσω της τρυφής αθανασίαν ζωής και απόλαυσιν αιωνίων αγαθων εν τη τηρήσει των εντολων σου επαγγειλάμενος αυτώ. Αλλά παρακούσαντά Σου του αληθινού Θεού και τη απάτη του όφεως υπαχθέντα, νεκρωθέντα τε τοις οικείοις αυτού παραπτώμασιν εξώρισας αυτών εκ του Παραδείσου εις την γην εξ ης ελήφθη». ευχή της αναφοράς της Θ. Λειτουργίας του Μ. Βασιλείου.
Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέος τονίζει πως:
«Δυστυχῶς σέ τέτοιες στιγμές ἀκούγονται διάφοροι «θεολογικοί» λόγοι, ἄλλοτε ὅτι εἶναι τιμωρία τοῦ Θεοῦ, ἄλλοτε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί φιλανθρωπία. Καί στίς δύο περιπτώσεις ἐπιστρατεύονται ἁγιογραφικά καί λειτουργικά κείμενα γιά νά τεκμηριωθοῦν οἱ ἀπόψεις. Ὅμως, ἡ ἑρμηνεία τῶν σχετικῶν χωρίων εἶναι τίς περισσότερες φορές παραποιητική.»
Και έχει απόλυτο δίκιο καθώς πολλοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν τις πυρκαγιές στην Αττική ως Θεία Εκδίκηση και Τιμωρία κατά της αμαρτίας, ξεχνώντας πως, συμπληρώνει ο σεβασμιώτος:
Σύμφωνα μέ ὅλη τήν ἐκκλησιαστική παράδοση, ὁ Θεός δέν διακρίνεται ἀπό τίς ἐμπαθεῖς καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά στέλλει τήν Χάρη Του καί τήν ἐνέργειά Του σέ ὅλη τήν κτίση. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε ὅτι ὁ Πατήρ Του, ὁ ἐν οὐρανοῖς «τόν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς καί βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους» (Ματθ. ε’, 45). Ὁ Θεός δέν εἶναι αἴτιος τοῦ κακοῦ, ἀλλά εἶναι ἡ πηγή τοῦ ἀγαθοῦ, ὁ Θεός εἶναι ἐλεύθερος ἀπό κάθε ἀνάγκη καί ἰδιοτέλεια. Κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο «οὐκ ἐκεῖνος (δηλαδή ὁ Θεός) ἐστίν ὁ ἐχθραίνων, ἀλλ’ ἡμεῖς∙ Θεός γαρ οὐδέποτε ἐχθραίνει». Δέν εἶναι δυνατόν τίς δικές μας ἐμπαθεῖς καταστάσεις νά τίς ἀποδίδουμε στόν Θεό.
Ενώ καταλήγει πως:
«Στήν πραγματικότητα αὐτό πού ὀνομάζουμε ὀργή τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ δική μας αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὀργισμένος καί μᾶς τιμωρεῖ, ὁπότε ἐμεῖς αὐτοτιμωρούμαστε, ἐπειδή ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό φῶς τοῦ Θεοῦ καί αἰσθανόμαστε τόν Θεό ὀργισμένο.»
Κάποιοι έσπευσαν να επιστρατεύσουν ακόμη και γεγονότα από την λαϊκή παράδοση που παρουσιάζουν έναν Θεό παρεμβατικό και τιμωρό των αδίκων, θα συνιστούσαμε να ρίξουν μια ματιά στην Ομήρου Ιλιάδα-Οδύσσεια αλλά και στις μυθολογίες άλλων λαών που βρίθουν από περιγραφές «θεών» που τιμωρούν αντίπαλες παρατάξεις και στρατούς.
Μα θα μου πείτε και ποιος τελικά βάζει τις φωτιές, ποιος κάνει τους σεισμούς, ποιος τις πλημμύρες;
Στο πρώτο άρθρο μας τονίσαμε πως:
Ξέχασαν λοιπόν οι σύγχρονοι «δίκαιοι» τον παράγοντα διάβολο.
Ο άγιος Παΐσιος έλεγε πως αν ο Θεός άφηνε το το ταγκαλάκι ελεύθερο έστω και ένα λεπτό, αυτό θα έκαιγε κυριολεκτικά τον κόσμο.
Και είναι φυσικό διότι ο σατανάς και οι δαίμονες είναι πανίσχυρα όντα.
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και όπου φλυαρία εκεί και ο πονηρός θα παραθέσουμε ένα πολύ σύντομο απόσπασμα από την πρόσφατη ομιλία του Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτου που εκτιμούμε ιδιαιτέρως και έχουμε και την ευλογία του.
Νομίζουμε πως μαζί με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου αλλά και τον Μητροπολίτη Γόρτυνος που ερμήνευσε και αυτός πνευματικά τις φωτιές στην Αττική, αποτελούν την τριανδρία που δίχως σκοπιμότητες και διαθέσεις αυτοπροβολής αλλά και σύγκρουσης, άρθρωσαν λόγο άξιων ποιμένων και ύψωσαν τείχος ελπίδας μπροστά στα θλιβερά γεγονότα που δοκίμασαν και δοκιμάζουν ακόμη τους αδελφούς μας.
Ι.Φ για το orthodoxia.online
