Προσοχή αδελφοί μου ο βατήρας των αρετών μας να μη μας γίνει βάθρο ή χειρότερα βάραθρο μεγάλης πτώσεως!!! Καλούμαστε να πατήσουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας και να εκτιναχτούμε στην αγκαλιά του Θεού με τα φτερά της ταπείνωσης και της υπακοής μας μέσω των πατέρων σε αυτόν, άλλωστε αυτή είναι η κλίση μας.
Δεν πρέπει να κολλήσουμε σαν σε επίγειο βάθρο πρωτιάς στον βατήρα των αρετών μας όσο πολύτιμες κι αν μας φαίνονται, δεν είναι αυτές το ποθούμενο.
Ο Άγιος Πορφύριος θα παραδεχτεί ταπεινά ”παλιά ήμουν ανίκανος για το καλό, τώρα είμαι ανίκανος για το κακό”. Ενισχύοντας το ουκέτι ζω εγώ, ζει εν εμοί ο Χριστός του αποστόλου Παύλου. Ο Θεός αγαπά κι ευλογεί όλους τους ανθρώπους στηρίζει όμως ιδιαίτερα τον αγώνα των ταπεινών. Αντιτάσσεται στους δήθεν υγιείς και επαρκείς (με την γνώση και τις αρετές τους που φυσιούν).
Ας θυμηθούμε τους σχεδόν ομότιμους του βασιλέως που είναι μέχρι εκείνη την στιγμή οι πρώτοι, οι εκλεκτοί. Που είναι μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή από τους καλύτερους φίλους του. Πλούσιοι από αρετές και χορτάτοι από κοσμική σοφία αρνούνται τελικά την πρόσκληση στον βασιλικό γάμο. Αρνητές τους καταγράφει πλέον ο Θεός και η ιστορία στο επίσημο μεγάλο βασιλικό δείπνο και γλέντι. Εν μία νυκτί χωρίς δεύτερη σκέψη απορρίπτουν από την ζωή τους την συντροφιά του βασιλέα φίλου τους.
Εξάλλου οι αρετές και η σοφία που τους κοσμούν πλημμυρίζουν την ανθρώπινη καρδιά τους και τίποτε άλλο δεν χωρά στη φουσκωμένη γεμάτη έπαρση ύπαρξη τους. Πόσο μάλλον η μεγαλοπρεπή αλλά συγχρόνως και ταπεινή, παρουσία του βασιλιά τους. Με μηδαμινές προφάσεις άλλος για να αγοράσει βόδια, άλλος για να πάει σε γάμο, άλλος για την καλλιέργεια χωραφιών, όλοι όμως με κάποια «σοβαρή» δικαιολογία αποποιήθηκαν της κλίσης. Της βασιλικής κλίσης!!
Όλοι γνωρίζουμε την συνέχεια της παραβολής. Ο καλός βασιλιάς θέλει οπωσδήποτε να γεμίσουν με κόσμο τα τραπέζια του για να χορτάσουν οι πεινώντες και οι διψώντες, άλλωστε τα εδέσματα πλούσια και πολλά. Όλα είναιέτοιμα και ο βασιλιάς περιμένει τους καλεσμένους.
Από τους πιστούς δούλους του στην συνέχεια καλούνται και ανταποκρίνονται άνθρωποι χωλοί από αρετές και μέθυσοι από τον απατεώνα κοσμοκράτορα. Με την ισχνή δύναμη της ψυχικής ελευθερίας που τους έχει απομείνει, ζητούν από τους δούλους του βασιλιά να τινάξουν τις βαριές αλυσίδες, τα πάθη, που τους βύθιζαν μέχρι τότε στον βούρκο του αποχωρισμού από τον έμπλεο ευωδίας Κύριο τους και Θεό και βασιλιά τους.
Με πολύ ευλάβεια και συντριβή καρδίας, έντρομοι γεμάτοι από δέος και χαρά συνάμα, αποδέχονται στα τρεμάμενα χέρια την βασιλική τιμή της πρόσκλησης. Δεν είναι και λίγο πράγμα, ούτε μικρό αξίωμα να συνδειπνούν στο μυστικό δείπνο, στη χαρά του Κυρίου τους όλοι μαζί πλούσιοι και φτωχοί, άρρωστοι και υγιείς και από έσχατοι να γίνονται συνκάθεδροι με τους πρώτους με τους εκλεχτούς.
Έτσι ζούσε καθημερινά ο Νικόδημος απλά, ταπεινά, ανάμεσα μας, ανίκανος να κρίνει τον οποιοδήποτε άνθρωπο για τον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός. Αποδεχόταν στο μεγάλο πανδοχείο του, όλους εμάς φωτίζοντας την σκοτεινιά μας με Χριστό, την Εσταυρωμένη Αγάπη. Τονίζοντας σε όλους μας τις δύο αγάπες που πρέπει να έχουμε, την μεταξύ μας και του Θεού και έτσι μόνο έτσι, να γινώμεθα μιμηταί Χριστού.
Πρέπει δηλαδή για να ενσωματωθούμε στον Χριστό μας να φτάσουμε να αγαπούμε και τον εχθρό μας. Να μην αρκούμεθα σε τίποτα λιγότερο από όλον τον Χριστό μέσα μας, συγχωρώντας τους σταυρωτές μας. Αυτός μετά, θα μας διδάσκει και θα μας παρακινεί και θα ενεργεί γι αυτό που μόνο αυτός μπορεί, να αγαπά όλο τον κόσμο να συγχωρεί τους εχθρούς και σταυρωτές του που γνώριζε προ γενέσεως του κόσμου. Με ακακία και όχι μόνο, με περίσσια αγάπη αφού είναι η Εσταυρωμένη Αγάπη σταυρώνεται και για αυτούς, για να σωθούν μέσω αυτού όλοι.
Όσο παράξενο και να ακούγεται καλούμεθα να γίνουμε κατά χάρη υιοί του Θεού και να μετέχουμε στο μυστικό βασιλικό δείπνο του. Αυτή η υιοθεσία, μπορεί να γίνει μόνο μέσω του Υιού του Θεού, του Κυρίου υμών Ιησού Χριστού, μέσα στην μία από αυτόν τότε και για πάντα εκκλησία του. Ο Νικόδημος μας μες στην ανθρωπότητα του, ζούσε και ακτινοβολούσε αυτήν την υιότητα , την χαρισμένη από τον ίδιο τον Κύριο στους αποστόλους και ύστερα στους πατέρες μέχρι τα χρόνια μας.
Αδελφοί ας σταματήσουμε να πειράζουμε κι άλλο τον μακροθυμούντα βασιλιά, ας μην απομακρυνόμαστε από τα όρια της ελευθερίας και της αθανασίας μας όπως οι πρωτόπλαστοι. Με μεγάλη τιμή και ταπείνωση να δεχτούμε την μόνη εξελικτική πορεία του ανθρωπίνου γένους, που δεν έχει τέλος, την θεανθρώπινη και μας δίδεται κατά χάρη μετά την υιοθεσία από τον Κύριο υμών Ιησού Χριστό. Ας ανταλλάξουμε τα επίγεια με τα επουράνια αγαθά.
Ας αποδώσουμε επιτέλους τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα του Θεού στον Θεό. Η επίγεια ζωή να γίνει ο βατήρας μας, ο προθάλαμος και η πόρτα για την ουράνια ζωή. Αυτό ήταν και το παράδειγμα του Νικοδήμου, κάθε λεπτό, κάθε ώρα και κάθε χρόνο έμπρακτα με την αγία ζωή του. Ζούσε για να μορφώνεται και να σκηνώνει μέσα του ο Χριστός, τίποτα δεν μπορούσε να τον χωρίσει από αυτήν την ένωση, γιατί τίποτα άλλο δεν τον ξεδιψούσε. Προτίμησε τον εκούσιο θάνατο του, από τον ακούσιο του πάσχοντος αδελφού.
Ποτέ δεν αντάλλαξε τον δεξιό σταυρό για τον αριστερό και ως γνήσιος μαθητής του Κυρίου ζητά το, μνήσθητι μου Κύριε εν τη βασιλεία σου, αδιαλείπτως με οποιοδήποτε ανθρώπινο κόστος. Ο Νικόδημος ήταν πολύ προσεκτικός και διακριτικός στις διαπροσωπικές σχέσεις που είχε, για να μην σκανδαλίζει τους αδελφούς του. Προλάβαινε τον πειρασμό που θέλει να πληγώνει τους ανθρώπους, με διάκριση και παρηγοριά Χριστού. Πάντα υπερείχε η αγάπη για τους αδελφούς και για τον Θεό στην σύντομη ζωή του, με πνεύμα θυσίας. Πάντα έτοιμος, όταν χρειαζόταν κατέβαινε πρώτος στο πλατύσκαλο της συγχώρεσης, για να ανταμώσει τον αδελφό με ανοιχτή την αγκαλιά της αγάπης. Με υπομονή μέσα από τα άγια μυστήρια της εκκλησίας μας εμεγάλυνε τον Κύριο μέσα του και μας τον μετέδιδε δωρεάν και απλόχερα.
Στην αρχαιότητα ο μεγάλος φιλόσοφος Πλάτων, έλεγε ότι πάσα επιστήμη άνευ αρετής πανουργία εστί, και εμείς θα δανειστούμε με μια μικρή παραλλαγή την φράση, πάσα Θεολογία ή συζήτηση περί Θεού ή και θαύμα άνευ Χριστού πανουργία εστί έστω και αν γίνεται μεταξύ καλών ανθρώπων πλούσιων από αρετές. Αρετές που όμως ομοιάζουν με ρούχα δανεικά, για να μην πούμε κλεμμένα.
Φανταστείτε την ντροπή! Τι θα γίνει όταν έρθει η ώρα να απολογηθούν στον νοικοκύρη όλοι οι άνθρωποι για τα τάλαντα και τις αρετές τους. Με ποια δικαιοδοσία φορούσαν και επιδείκνυαν αυτά ως δικά τους; Όντως, μεγάλη η ντροπή που θα νιώσει ο αυτόνομος άνθρωπος, ο αγνώμων. Αυτός που κατανάλωσε με αχαριστία την δημιουργία, τα υλικά αγαθά, τις αξίες και τους ανθρώπους..
Τώρα στα χρόνια μας αλλά και από πάντα καλούμεθα από τον Κύριο υπομονετικά και σταυρικά να χύσουμε μέχρι τελευταία ρανίδος του αίματος μας, για να διαδοθεί η καλή μαρτυρία του σταυρού στον κόσμο και όχι να καταναλώσουμε μόνοι μας με μυστικοπάθεια την δόξα του Κυρίου μας και τη δοθείσα πίστη από αυτόν στην Αγία τριάδα, που θέλει την σωτηρία όλου του κόσμου.
Εμείς να γίνουμε πάλι ανυπάκουοι; Να αναπαύσουμε τους αδελφούς μας και να αναπαυτούμε σιωπώντας; Την πνευματική σκυτάλη που μας παρέδωσε ο Χριστός, με τα ματωμένα χέρια του, το πανάγιο σώμα του, που σαν περγαμηνή μετά από αυτόν εκατομμύρια ονόματα μαρτύρων χαράχτηκαν με τα αίματα της θυσίας και της ομολογίας που θα τα εμπιστευτούμε αδελφοί; ή θέλετε να τα κρύψουμε κάπου;
Με αυτές τις τακτικές, θα περάσουμε χωρίς να το θέλουμε στην πλευρά των σταυρωτών. Ενώ είμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι, για την τιμή που μας έδωσε ο Δεσπότης Χριστός, να είμεθα στην πλευρά των διωκόμενων μαθητών, στην πλευρά του Κυρίου μας μέσα στο βασιλικό δείπνο και όχι έξω σαν τις μωρές παρθένες.
Ας ξαναθυμηθούμε, εάν το ξεχάσαμε ότι αυτός έχυσε το βασιλικό του αίμα πάνω στον σταυρό ώστε να τον γνωρίσουμε όλοι από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο καθώς έπασχε εκουσίως για εμάς και να τοποθετηθούμε με ειλικρίνεια μέσα μας με καθαρή την συνείδηση μας. Που θα θέλαμε να στρατολογήσουμε και να κατατάξουμε τον εαυτό μας; Στην πλευρά των πασχόντων μαθητών ή στην πλευρά των αδιάφορων σταυρωτών;
Είναι μεγάλη αμαρτία και αχαριστία αυτόν που γνωρίσαμε εμείς ως Σωτήρα μας να μην τον συστήνουμε και στους άλλους αδελφούς – ανθρώπους, ως Σωτήρα τους και να εστιάζουμε στο πόσο καλοί και ενάρετοι είμαστε μεταξύ μας και ποια είναι τα κοινά καλά στοιχεία που μας ενώνουν, αφού εξ αρχής μας λείπει η ενοποιός δημιουργός ένωση μας, ο Χριστός!!!!!!
Ο Χριστός αδελφοί μου, είναι το πάν, λέγει ο Άγιος Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης!!! Πιο απλά, χωρίς αυτόν αποκόπτεται η ένωση μας με τον δημιουργό και Θεό Πατέρα μας. Χωρίς αυτόν και μόνον χωρίς αυτόν, όχι τις δήθεν αρετές μας, πετυχαίνει τον σκοπό του μόνο ο διάβολος και οι ακόλουθοι του. Δηλαδή, να μην υφίσταται η Θεία κοινωνία μας με τον Θεό πατέρα και έτσι εν τέλει, τον τελικό αποκλεισμό μας από τον παράδεισον, ας μην παίζουμε με την σωτηρία μας και την σωτηρία των άλλων, αδελφοί μου!!
Πηγή: agioritikesmnimes.blogspot.com